X-Japan

Artistisch

No nie, żeby nikt wcześniej się nie kwapił i nie wstawił tu tematu z tym legendarnym zespołem....

Historię znacie. Nie znacie? :co?!: No dobrze. Nie będę opowiadał. Wyślę tylko na stornę główną wikipedii, tamtędy można wejść do bramy oświecenia.

Yoshiki (zrobię malutkie zejście z tematu) jest najbardziej chyba aktywnym członkiem X-Japan w dzisiejszym półświatku dzisiejszego japońskiego rocka. Tak czy inaczej, jest mi najbardziej bliski sercu z caaaałego X-Japan. of course, tego dzisiejszego. Tego, które było, to wszyscy wiedzą, że hide jest na pierwszym. Miejscu. No. Yoshi na drugim. Czemuż to? Ano dlatemuż, że jest bardzo wrażliwy, kolejna jak dla mnie, bratnia dusza. Widział ktoś może filmik na youtube z "Last Live, kiedy jest "Forever Love"? Ja to po raz pierwszy widziałem w połowie wakacji i do tej pory nie mogę się pozbierać. Na samo wspomnienie zbiera mi się na płacz. No co, wrażliwy jestem na takie rzeczy. Jest strasznie, bardzo, arcywrażliwy.

Najpiękniejsze są ich ballady. Przepełnione takim smutkiem, jakiego nigdy nie doświadczyła pustka, której zaznało moje serce po uświadomieniu sobie utraty hide.
Ale nie na zawsze. Wierze, że kiedyś, niedługo, spotkamy się. A On będzie czekać. Eem.... Jakby ktoś chciał więcej poczytać takich powalająco przygnębiająco literacko filozoficznych tekstów poczytać, to proszę: [link widoczny dla zalogowanych]

Ryoko

Musiałam zrezygnować z oglądania wszelkich filmików z X Japan. Ballady kojarzą się właśnie z hide, ostrzejsze kawałki z tym, że było miło, ale się skończyło. Nie mogę też czytać o X Japan. Po prostu. Teraz kiedy piszę wiad. na forum ściska mi serce. Też jam wrażliwa.

Najgorsze było obejrzenie teledysku do "I.V". MIałam zwieche, a potem mega ryk.
TT__________________________________TT

Artistisch

O nie, to było najgorsze. Teledysk do "I.V" jest najsmutniejszym teledyskiem, jaki kiedykolwiek miałem czelność oglądać. Powalający.
Ryk? To mało powiedziane. płacz to nie tylko to, co wtedy czułem, tak fizycznie. Taki prawdziwy fizyczny ból, że jego naprawdę już nie ma. To było naprawdę straszne.

Ryoko

No tak, bo jaki sens płakać kiedy cię serce nie boli?

Artistisch

No dokładnie.... Miałem wtedy taką zawieszkę, że całe życie straciło dla mnie sens.... Szczególnie wziąłem pod uwagę muzykę. Przez kilka dobrych tygodni utrzymywało mnie to doświadczenie w przekonaniu, że tak naprawdę muzyka jest po to, żeby ranić. Żeby zadawać ból, żeby pozostawiać ślad niedowartościowania, żeby obwiniać, żeby nieść bezużyteczność i negatywy. Zawiesiło mnie to aż tak, że przestałem wierzyć w muzykę. Nie zauważałem nawet, co się wokół mnie dzieje. Byłem jak widmo. Nawet dobrze nie umiałbym powiedzieć, co się w tamtym czasie działo. Na pewno było ze mną źle. Do tej pory noszę jakieś znamiona z tamtego czasu. Trochę zatarte, nie tak głębokie, ale wspomnienie tak samo mocne....